प्रसंग १: केतनचे घर..
पडदा उघडतो. स्टेजवर एक ४५ च्या आसपासची स्त्री स्वयंपाक घरातुन हॉल मध्ये येते, घड्याळाकडे बघते. चेहर्‍यावर निराशेचे भाव. तिच्यापाठोपाठ स्टेजवर एक २५-३० च्या आसपासची तरुणी येते.
आई : छे बाई.. कित्ती हा उशीर? वेळ जाता जात नाहीये. कधी यायचा हा?
तरुणी : येईल अगं इतक्यात. आणि आपला सख्या गेलाय नं त्याला आणायला? मग कश्याला काळजी करतेस?
आई : काळजी नाही गं तायडे.. पण एक एक क्षण एक एक युगासारखा वाटतो आहे. आता नाही बाई अजुन वाट बघवत.
तरुणी : आठ वर्ष वाट पाहीलीस ना? मग अजुन थोडाच वेळ.. येतच असतील. फोन लावुन बघायचा का?
आई : बघु अजुन ५ मिनीट वाट नाही तर लावु फोन. पण तायडे, तुला परत सांगते.. आता येईल ना तो.. तर जरा लग्नाचा विषय काढ त्याचा. काय चाललं आहे त्याच्या मनात काहीही थांग लागु देत नाही. तुच बोल बाई त्याच्याशी.. मी विषय काढला तर तो उडवुन लावतो.. तुझं ऐकेल तो…
तायडी : हो आई.. कित्ती वेळा तें-तेच सांगणार आहेस? आणि शेवटी तुला माहीते त्याला इथली बायको नकोय.. त्याला अमेरीकेचीच मुलगी हवीय बायको म्हणुन.. ओरडलं की म्हणतो कसा, तुच लहानपणी गाणं म्हणायचीस ना.. “गोरी गोरी पान, फुलासारखी छान, दादा मला एक वहीनी आण..” मग अशी वहीनी इथं कुठं मिळणार.. तिकडुनच आणावी लागेल…
असो.. आता येतो आहे ना.. चांगला घेऊ त्याला कोपच्यात.. सगळं व्यवस्थीत होईल..
आई : कोपच्यात?
तायडी : कोपच्यात.. कोपर्‍यात हात करत..
आई : श्शी तायडे कसली तुझी ही भाषा? अगं मुलीच्या जातीला शोभतं का असलं? ती अनु बघ…
तायडी : बास्स.. बास्स.. बास्स.. परत आता तु अनुचं पुराण नको चालु करुस.. अनु अशी आहे.. अनु तश्शी आहे…. आत्ता एवढं कौतुक चाललं आहे.. बघु सुन म्हणुन आल्यावर किती दिवस हे प्रेम टिकतेय ते..
आई अस्वस्थपणे येरझार्‍या घालत असतात इतक्यात दारावरची बेल वाजते.
आई : “अगं बाई.. आले वाटतं अमेरीकाकर.
आई दार उघडायला जातात.
थोड्यावेळाने दारातुन एक पंचवीशीचा तरुण, केतन, सामानांच्या बॅगा घेउन आतमध्ये येतो. पाठोपाठ घरगडी भासणारा सखाराम बाकीच्या बॅगा घेउन आत येतो.
बेलचा आवाज ऐकुन काही वेळात दारात केतनला भेटायला उत्सुक असणार्‍या सगळ्यांचा गोतावळा जमा होतो.
आई : ”आलं गं माझं सोनं ते.. केतु.. कसा झाला प्रवास?
आई आणि तायडी दोघीही एकदमच –
आई : “आणि काय रे.. कित्ती वाळला आहेस? खात नव्हतास का अमेरीकेत?”
तायडी : “काय रे दादुटल्या.. अमेरीका मानवलेली दिसतेय.. चांगलाच सुटला आहेस की..”
दोघीही एकमेकींकडे बघतात.. तायडी स्वतःच वाक्य बदलत हळु वेगाने
तायडी : “काय रे दादुटल्या.. अमेरीका मानवली नाही वाट्टत.. कित्ती वाळला आहेस…!!!”
एव्हाना बाकीची मंडळी सुध्दा बाहेर येतात.
केतन : (बॅगा खाली ठेवुन आईच्या पाया पडतो) “काय गं आई? वाळला काय? उलट चिझ, बटर खाऊन खाऊन जाडच झालोय.. आणी काय गं वेब-कॅमवर काय वेगळा दिसायचो का?”
तायडी : “अरे वेड्या आईची वेडी माया अशीच असते. तु अगदी गलेलठ्ठ… गुबगुबीत होऊन आला असतास ना, तरीही ती तस्सेच म्हणली असती बघ.”
आई : का रे बाबा एव्हढा वेळ लागला..?
केतन : अगं हा सख्या.. मला सापडलाच नाही.. कित्ती वेळ थांबलो होतो मी.. शेवटी निघालो होतो टॅक्सी करुन तेव्हड्यात हा समोर दिसला.. म्हणलं विचारावं हाच सखाराम का? तर हो म्हणला.. आणि समोरच उभा होता बरं का माझ्या..
आई : काय रे सख्या? तु ओळखलं नाहीस ह्याला?
सखाराम : अवं आई.. मला वाटला ह्ये अमेरीकेवरुन येणार म्हंजी एखादा बर्म्युडा घातलेला ढगळं रंगीत कापडं घातल्येला कोन तरी असेल.. त्यामुळं ह्यांच्याकडं म्या आधी बघीतलाच नाय ना…
आई डोक्यावर हात मारुन घ्येतात..
आई : (केतनकडे वळुन) “बसं रे बाबा.. दमला असशीला ना प्रवास करुन?”
केतन: (आईला हाताला धरुन खाली बसवत) “नाही गं आई..दमायला काय होतंय? दोन-चार तासाचा तर प्रवास.. अगं मी बॅंगलोर वरुन आलो आहे आत्ता!! अमेरीकेवरुन कालच तर आलो होतो ना मी बॅगलोरला.
अगं आज तिथल्या आमच्या शाखेत एक KT सेशन होते.. मी येतंच होतो इकडे तर माझ्याच गळ्यात टाकलं ते कामं. आज दुपारी ते संपल, मग एक डुलकी काढुन इकडे आलो..”
एव्हाना सखाराम त्याच्या हातातल्या आणि केतनकडच्या बॅगा कोपर्‍यात ठेवुन येतो. केतनच्या डोक्यावरील टोपीकडे बघत –
सखाराम : (अग्निपथमधील अमिताभच्या आवाजातला डायलॉग) हवा बहोत तेज चलताय दिनकरराव, टोपी संभालो.. उड जायेगी…
केतन संभ्रमावस्थेत सखारामकडे बघत रहातो..
सखाराम : अवं म्हजी, टुपी काढुन ठेवा नव्ह..
केतन खांदे उडवतो आणि टोपी काढुन खुर्चीवर ठेवतो.
तायडी : “ए दाद्या, आता आला आहेस ना चार-दोन आठवड्यांसाठी? का जायचे आहे लगेच?”
केतन (खुर्चीवर आरामात बसत) : “नाही.. आहे आता.. पुढच्या आठवड्यात सुशांत दादाचे लग्न उरकले, धावपळ संपली की मग १-२ आठवडे मस्त आराम करणार, (आईचा हात हातात घेत) आईच्या हातचा स्वयंपाक हादडणार आहे..”..
आई केतनच्या चेहर्‍यावरुन हात फिरवुन डोक्यावर बोटं मोडत कौतुकाने त्याच्याकडे बघत..
आई : हो रे बाबा!!.. तु नाही.. निदान तुझ्या भावाने तरी नंबर लावला लग्नाचा.. तुझा रस्ता मोकळा झाला बघ.. आता तरी घे जरा मनावर….
केतन : ए काय ग आई…. झालं का तुझं चालु परत..??.
आई : (मिश्कील हसत) बरं.. केतु.. तु फ्रेश हो.. तुझ्या आवडीचा सगळ्ळा स्वयंपाक तय्यार आहे. मस्त गरमा गरम जेऊन घे आणि मग बसु गप्पा मारत काय…
केतन : हो आई.. पण आधी सुशांत दादाला भेटतो.. कुठे आहे कुठे तो? घरी आहे? का गेला आपल्या होणार्‍या बायकोबरोबर फिरायला…
एवढ्यात जिन्यावरुन सुशांत आणि केतनचे भाउ-बंधु धावत-पळत केतनला भेटायला येतात. सगळेजण केतनभोवती कोंडाळ करुन त्याची चौकशी करु लागतात.
सुशांत : अहो महत्वाचे पाहुणे येणार आणि आम्ही घरी नसणार असे कधी होईल का?
दोघं जणं एकमेकांना कडकडुन मिठी मारतात.
केतन (सुशांतच्या पाठीवर थाप मारत) : “काय नवरदेव? झाली का तय्यारी लग्नाची..?? आणि लग्नाची म्हणण्यापेक्षा आधी मनाची?”
सुशांत : “हो.. म्हणजे आता झालीच म्हणायची.. अरे वेळच नाही मिळाला ना तयारीला. लग्न ठरवतोय म्हणतोय आणि तोच आम्हालाही अमेरीकन गोऱ्याचे आग्रहाचे आमंत्रण आले आहे एक वर्षासाठी त्यामुळे मग गडबडीतच लग्न ठरवावे लागले..”
आतुन दोन चार लोकं शहनाईचा आवाज काढत (टॅटॅ टा ट टॅ ट टा.. ट टा ट टॅ ट..) म्हणत सुशांत आणि केतन भोवती दोन-चार चकरा मारतात आणि परत आत पळुन जातात.
केतन : कुठे वेस्ट कोस्टला जाणार म्हणलास ना?
सुशांत : हो.. सध्यातरी तोच प्लॅन आहे…
आई : केतन तु आलास.. घर बघ कसं भरल्या भरल्या सारखं वाटतंय.. आत्ता तुझे बाबा असते तर…
आई पदर डोळ्याला लावतात…
सखाराम : असु ध्या हो आई देवाने आपल्याला काय बी कमी पडू दिले नाही.. आज केतनदादा घरी आलेत. आऩ आपले छोटे मालकच नव्हं ते..
वातावरण थोडं भावनीक होतं..
केतन (सुशांतकडे बघुन डोळे मिचकावत): बरं ते जाऊ देत, यार फोटो तर दाखवं ना वहिनीचा, आणि मला कळत नाही, तुला फोटो ई-मेल करायला काय प्रॉब्लेम होता?
सुशांत : ‘अरे फोटोच काय घेऊन बसला आहेस, प्रत्यक्षात तिचीच ओळख करुन देतो ना.. इथेच आहे बघ ती.. मेंदी लावण्याचा कार्यक्रम चालु आहे वरती.. (असे म्हणुन सुशांत हाक मारतो)..’अनु.. एss अनु.. खाली ये जरा’
केतन : (चाचपुन) ‘अनु??’
सुशांत: ‘अरे म्हणजे.. अनुराधा रे.. तिच आहे… तिच आहे… जिचे पत्रिकेवर नाव होते.. घाबरु नको.. बदलली नाहीये..”
(पुन्हा जिन्याकडे बघत)” ..ए. अनु खाली ये ना..”
(मग केतनकडे वळुन) ”बरं..!! आमचं झालं !! .. तुमचं काय? कधी करताय लग्न??? मिळाली का नाही तुमच्या मनासारखी ब्लॉंड तुम्हाला?
सखाराम : आ तुझ्या मायला..
सुशांत : काय झालं रे सख्या…
सखाराम : न्हाय जी.. काय नाय..
सुशांत : काय नाय काय काय नाय?.. बोल काय झालं..
सखाराम : काय नाय ओ दादा… असंच.. काय केतनदादा अमेरीकेला जाऊन आला न्हव्हं.. असेल बा तिथें असलं फ्याड.. टकुली बायांशी लगीन करण्याचं..
सुशांत : टकुली बाय? अरे काय बोलतोय सख्या..
सखाराम : “आता तुम्हीच म्हणलात न्हवं का बाल्ड बाय.??… सुशांतदादा अवं थोडं फार मला पण येत्य की वंग्लीश.. बाल्ड मंजी टकुली न्हवं?”
सुशांत : ‘अरे बाल्ड नाही, ब्लॉंन्ड.. ब्लॉंन्ड!!! ब्लॉंन्ड म्हणजे किनई, अशी सोनेरी केसांची, निळ्या डोळ्यांची, गोरी-गोरी पान परीच हवी आहे आपल्या केतनला.. साहेबांना भारतीय नारी नको आहे ना बायको म्हणुन..!! त्यांना अमेरीकन ब्लॉंड्शीच लग्न करायचे आहे.. काय करणार?? इतकी चांगली स्थळ सांगुन आली होती.. पण साहेब बधतील तर काय?’
सखाराम :.. असं असं.. अवं काय त्या ब्लांड बायंच घ्येउन बसल्यात अवं आपल्या हिथ बाया काय कमी हायेत व्हयं.. अवं तुमी फक्त हो म्हणा.. अशी रांग लावु आपन हिथ..
केतन : रांग?
सखाराम : व्हय जी.. रांग…
केतन : इथं..
सखाराम : हा मंग.. हिथंच की…
केतन : आणि कोण लावनार रांग?
सखाराम : कोन म्हंजी.. म्याच की.. लयी म्हंजी लयी व्हलकी हाईत हिथं…
सुशांत : अरं मग चांगलं आहे ना.. आहे का कोणी तुझ्या पहाण्यात?
सखाराम : येक? अहो छप्पन्न हाईत.. म्हंजी बघा.. संगी.. मंगी.. पुष्पा.. ती पुष्पा तर लई हुशार हाय हा.. अवं हाठवी पास हाय.. पन तुक्या.. तिचा बाप.. साला दारु मंदी पैशी घालत्यो अन तिच्या शालेला नाय म्हणला पैका.. म्हणुन नाय तर धावी तर नक्कीच झाली असती…
सुशांत आणि केतन एकमेकांकडे बघतात..
